Ҳар, кӣ бо меҳру вафо бар халқ хизмат мекунад,
Номи худро сархати девони миллат мекунад.
Роҳбари оқилу дастбахайр ва ғамхору меҳрубони мо зебу фарри ҳамин миллати озода аст. Ба ибораи Шоири халқии Тоҷикистон, ҳамкасбу ҳамқисматам Муҳаммад Ғоиб воқиф аз маънии ҳастиест, ки як дилогоҳ аст ӯ, қиблаи иқболи ҳар зиндагихоҳ аст ӯ, мо агар , ки ҳарфи роҳ бошем, пас аз қадамҳои неку бади мо дилогоҳ аст ӯ. Ман аз муҳтарам Муҳаммади ҷон узр мехоҳам, ки ҷиҳати “қаймоқ” бастани ин навиштаам ба чаҳор мисраи як шеъри баландпояаш барҳақ тағйирот ворид сохтам. Ин ба он хотирест, ки намо, сурат ва симои нуронии (азалии) ин марди роҳи сиёсат, закию муниси қалбҳоро он соне, ки дар қалбам маъво гузоштааст, тасвир карда бошам. Ӯ марди мардҳо, вологуҳару беҳамто, ҳамзамон ғамхори ҳама қалбҳост. Бале, алайҳи бадхоҳони давру замон ӯро Яздони яккаву танҳо бароямон ато фармудаву қавлашон барҳамзани “Ҳар бозии пушти парда” гардид. Валлоҳ, ки ин офтобе баҳри равшании баҳру бар аст. Эй хушо, ки бозпайдогашта аз барои хештангумгашта аст, ӯ.
Бе муболиға, чун фидоӣ аз аввал кард ба аҳдаш ҷадалу дур афганд аз роҳи авом ҳама гуна санги халал. Ин марди тозафикру дурандеш ва дидадаро сулҳ гуфту онро дарёфт. Оқибат он ҳама корҳои носавоби душманиро миёни раияташ бо сулҳи бебозгашт овард падид. Ба қалбҳои бемадору беҳавас, фидоиёни даргурезу фирефтаашро ба оғӯши меҳру вафо ва сидқу сафо гирифт, ба модаре писар гашту ба душмани ғаддору хунхори кӯрдилаш чун мард даст доду авфи гуноҳаш кард. Бо ҳамин васила ватани авлодии анқариб аз даст ба ғорат рафтаашро малҳаму дармони ҷон гардид, ки шири модар ҳалолашон бод!
Тоҷикистон биҳишти рӯйи замин асту бойгарии он фарзонафарзандони бо нангу номус ва бо фаросаташ дар симоҳои нуронии устодон Садриддин Айнӣ, Мирзо Турсунзода, Бобоҷон Ғафуров, Шириншоҳ Шоҳтемур, Нусратулло Махсум ва Эмомалӣ Раҳмон мебошад, ки мо – насли калонсол, бо исму насаб, шуҷоату мардумсолорӣ, хидматҳои арзандаю воқеан ҳам қаҳрамониҳояшон барҳақ менозем ва ифтихор дорем. Зеро ин Ватан, ин мазраи бахту иқбол, ин сарзамини хуршедиро ҳанӯз бобою бибиҳо, падарону модаркалонҳоямон – отифаҳои шуҷоъ ва муборизамон ба мо мерос гузоштаанд.
Сипос аз тақдир, ки зери роҳбарии хирадмандонаи ин марди роҳи сиёсат ин диёр тӯли 32 соли соҳибистиқлолӣ бегазанду бобақост.
Имрӯз тафовут миёни деҳу русто аз шаҳр анқариб, ки боқӣ намондааст. Баъзан дар ҳайрат меафтам, мехоҳам ово кунам, ки чанд тан аз нохалафони кӯрдилу нотавон ин ҳама дастовардҳои замони соҳибистиқлолиро чун сагони дайду аз хориҷи меҳан истода, нодида мегиранд.
Басо хуб аст, ки шаҳрдории пойтахт Душанбеи гулбадомонро аз нав таровати дигар ато бахшидаву онро дар қалби Осиё чун нигин машҳури ҷаҳон намудааст. Як санги Душанберо ба хайроти ҷаҳонӣ надиҳам! Зеро Душанбе тору пуди аҷдоди ман аст!
Истиқлолият барои мани собиқ тарбиятдидаи Хонаи бачаҳо аз ҳама неъмати бебаҳост. Ин омили сиёсиву тақдирсозро бунёдгузор, созанда, эъмору муаллифаш худи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад.
Сад шукри ин абармарди ростқавл ва растагор, ки бо дилу нияти поку беолоиш сари фишанги зимомдории давлат нишаст. Онро чун вориси сазовори ҳамин миллати ғаюру тавоно аз бадкешиву ҷабру зулм ва ақидаҳои сиёсати тосидаю бегонагон шуставу суфта карда, чун оинаи беғубор ба мо, аҳли ватанхоҳаш пешкаш кард. Агар не, пас яқинан дар он шароити душвору фалаҷии ҳокимияти нотавони вақт ин миллати кӯҳанбунёд ва дорои арзишҳои волои таърихӣ дар асорати сиёсатмадорони гумоштаю нохалафони ниқорталабу беномус, ки имрӯз дар хориҷ овораю саргардонанд, ба вартаи яъсу ноумедиҳо меуфтод. Касе, ки инро нодида мегирад, пас мақоми ӯ байни мо нест! Зеро худ шоҳиди бевоситаи ҳамон рӯйдодҳои хунину нангин ҳастам, ки кишварам 9-уми сентябри соли 1991 бо душвориҳо ҳам бошад, Истиқлолияти худро пайдо кард. Аммо, мутаассифона, иддае чанд аз носипосон ва бегонапарастон ин падидаи ҷадидро нодида гирифта, ҳайфо, ки дар ниқоби иблис “миёни кор лагад” заданд. Шӯру низоъ бардошта, аз каҷназариву дасисабозиҳои дурӯғину гӯшношуниди онҳо ҳатто, падарро бо писар, бародарро бо бародар душман нишон доданд.
Дар Иҷлосияи тақдирсозу таърихӣ интихоби дуруст ба бор омад ва ҳамин ҷавонмарди ҷасур масъулияти басо сангину вазнинро бо амри дилу қарзи виҷдон ба ӯҳда гирифт. Ҳамон рӯз дар минбар бисёр не, хеле кам ва буррою ҷаззоб ба гӯши халқ ва миллат форам таъкид дошт, ки мо ҷангро барҳам мезанем. Дигар хунрезӣ бас, Ватанро обод кунем. Халқ гуноҳе надорад,чаро бегуноҳонро гунаҳкор намоем? Сари қисмати миллат бояд андеша кард, қаҳру ғазабро фурӯ нишонем. Зеро, ки Ватан аз байн меравад, миллат ба фано мерасад. Бародарони азиз, бояд ақлро ба кор барем, аз ғалати кардаамон сабақ бардорем! Ниқорталабӣ миллатро нест мекунад! Фирориёнро аз Афғонистони ҷангзада баргардонем.
Ҳама аҳли нишаст нахуст суханони тиллоии Раиси Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро шунида, ҳар кадом онро аз мизон ба тарзи худ бармекашид. Эҳсос мегашт, ки на ҳама ба ин даъват розӣ шуда метавонистанд. Зеро то ҳол ин ҷавонмардро чандон нашинохта буданд.
Маҳз бо иродаи қавию андешаи дурнамои хеш Иҷлосиаи таърихиро саранҷом дода, худи ҳамон ҷо – дар толор тарҳи фаъолияти минбаъдаи зимоми давлатдориро ҳамчун раис мураттаб сохт. Баргардонидани сулҳи бебозгашт, оштии миллӣ, дидору гуфтугӯ бо мухолифин, яроқро ба замин ниҳодан, шиками мардумро сер кардан – ин ҳама масоиле буданд, ки Эмомалӣ Раҳмони ҷавон чун эъмори асил рӯи дафтар овард, ки ҳамаро бояд ҳаллу фасл карда, дар амал онро дар Шурои Олӣ тасдиқ намояд. Бо ҳамин мехост, ки кишвар, миллат, забон, иқтидору мадори тоҷик дигарбора аз даст наравад, балки он мисли пешин барқарор бошад.
Заҳмату тадбирҳои андешидааш ҷомаи амал ба бар мекарданд. Зеро “суханони мард як аст; қавл дод, вафо кард, даст дод, онро иҷро намуд. Ягонагии қавл ва амалаш дар ҳама ҷабҳаҳои истеҳсолот, сиёсат, таъминот, бе чуну чаро ба манфиати умум иҷро шуданд”.
Давоми 32 соли фаъолият миллаташро, ватанашро олам шинохт. Бо тоҷик буданаш ифтихор дошт. Аз ватан, аз тоҷик буданаш бо ифтихор ҳарф зад. Ҷаҳон ба оғӯшаш гирифт, таҷрибаи сулҳоварии ӯро оламиён ба мисли як дорулфунуни сатҳи ҷаҳонӣ пазируфтанд.
Шеваи сарвариро аз он кас бояд омӯхт, ҳурмату эҳтироми бародариро низ. Дӯстдорию эҳтиромро нисбат ба Модар, насиҳатро ба фарзанд аз ӯ бояд омӯхт. Сари тифли маъсуми бепадару бемодарро бо ашки миҷгон сила мекунад. Назди ғамдор Эмомалӣ Раҳмон ғамгусорӣ мекунаду дар бари озурдадил намехандад, балки марҳами розаш мегардад.
Дар умри дарозои 74-ум то ҳол надида ва мушоҳида ҳам накардаам, ки подшоҳе, амалдоре, роҳбаре ва ё вазире сари ятимону маҷрӯҳон, нобиноён ва бемадорони азалии дилрешро сила сила намудаю бо шафқати падарона ашкашонро пок карда бошад. Аммо ин Роҳбар, ин Сарвар, ин ғамхори миллат бо дастони падарона ашки бари рӯйи хоса ҳамин табақаҳоро арҷ мегузорад, онро бо дили софу пок тоза мекунад. Ман худ падарам ва эҳсос менамоям, ки маҳз дар ҳамон ҳолат ин шахсият худ ашк мерезад. Чунки ба умқи дарди бепадарии ҳамон маъсум ворид мегардад ва ҳамчун падар эҳсос менамояд. Қалбашро ҳамон соат, балки ҳамон фурсат ба ӯ мебахшад. Ӯ худ дарду доғ ва кулфати халқашро, мардумашро, миллаташро ба ду дидаи сар дид, эҳсос кард, бо дардмандон дардманд шуд, бо ятимон – ятим гашт, бо безабонон – бо лаҳни қалб ҳарф мезананд. Нобиноёнро ҳамчун бино бо забон табобат ва тарбият медиҳад, ба нозаш, ба итобаш, ба созаш, ба овозаш сидқан ҳӯшу гӯш мешавад, шароити зисту маишаташро анҷом мебахшад.
Бале, ӯ мард аст, марди мардҳо. Дар ҳамоишҳо ҳамаро мешунавад, ҳамсони пирони кор аз миёни онҳо дони пухта расидаашро сара мечинад, барои фардои миллаташ дурдонаҳои асилро ҷӯё мегардад. Шояд аз ҳамин боис бошад, ки маводамро “Эмомалӣ Раҳмон зиннати миллати тоҷик аст” номидам.
Сарвари давлатро дар як ҷамъомади мутантани варзишгарон аз наздик дидам, ки ин марди аз 68-сола боло назди варзишгари 6-солае, ки 22 нишони тиллоӣ дар гардан овезон дошт, бо зону нишаста, падарвор ба оғӯшаш гирифта, – “Ин гули умедро барои ояндаи варзиши миллат эҳтиёт кунед, зеро маҳз ана, ҳаминҳо ояндаи варзиши миллатанд”, – гуфтанду аҷаб зебо табассум карданд.
Дар солҳои сахту мушкил роҳи оҳани паҳнбари Душанбе – Бохтар – Кӯлобро сохт. Бисёриҳо мегуфтанд, ки “ҳоло ин даркор набуд”. Аммо пасон, вақте ки кор анҷом пазируфт, баъдан бо пушаймонӣ “ангушти ҳайрат” ба лаб бурданд. Кореро, ки ба манофеи ҳамин миллат аст, ӯ мардона “бо хишти ҷон онро месозад”. Зеро ӯ нанг, номуси ватандорӣ, ватанхоҳӣ дорад, қудрат ба созиш ва тавоноӣ дорад.
Дер боз роҳбарии Кумитаи миллии олимпии Тоҷикистонро бар дӯш дорад. Бисёр андешид, аниқу дақиқ санҷид. Билохира дар самти муқобили Боғи фарҳангу фароғатии ба номи Умари Хайём, дар домони талу теппаҳои хушнамои маҳаллаи мо – шаҳраки Лучоб ва дар соҳили рӯдхонаи Душанбе муҳташамтарин иншоотҳои варзишии мамлакат қомат афрохта, бо намои дилфиребу афсонавиашон симои Душанбеи гулбадомонро боз ҳам зеботару мунаққаш гардонданд, ки дар қаламрави кишварҳои ҳавзаи Осиёи Марказӣ ин ягона аст.
Ӯ нақбҳо кофту дилҳоро қарин сохт. Ӯ ба “Роғун” умри дигар ато кард. Ӯ об гуфту соли обро эълон дошт.
Шояд аз ҳамин боис ҳам бошад, ки дар аксар маъракаҳои интихоботӣ бе ягон дудилагӣ бо амри дилу қарзи виҷдон ба ҷонибдории ҳамин шахсияти шинохтаи арсаи байналмилалӣ овоз додаам. Аз интихоби худ ҳаргиз пушаймон ҳам нестам.
Мирзосафар ШАМСИДДИНОВ, узви
Иттифоқи журналистони Тоҷикистон
“Ҷавонони Тоҷикистон”
№03 аз 18.01.2024
http://javonon.tj/news/social/emomal-ra-mon-zinnati-millati-to-ik-ast/
